Van oud naar nieuw

Dit de historie van Elke en Gerrit die de overgang maakten van oud naar nieuw. Van de oude stad, de medina, naar de nieuwe stad Gueliz. Een totaal ander deel van Marrakech. Hun verhaal gaat als volgt:

Morgen staan we vroeg genoeg op en vertrekken we niet te laat, zeiden we nog tegen elkaar. Ja dat doen we, was het besluitende antwoord. Iets waar we smadend aan terugdachten toen we om 10.30u de ontbijttafel bestegen. Uit noodzaak, want na 11u is een ontbijt scoren in het hotel een verloren zaak.

Maar we dwalen af. Met een gevulde maag, onze schoenen vol wandelgoesting en de zon hoog en fel in onze nek trekken wij noord-westwaarts. Een tocht van een half uur, hadden we ons laten vertellen. Door de poort die samen met kilometerslange muur de oude veilige medina afbakent. Zienderogen zien we de kwaliteit van de wegen verbeteren, de wagens duurder worden, en de gebouwen hoger rijzen. Bij aankomst wacht op ons een mooi terras, met schaduw, een alcoholvrije cocktail en wifi om onze twittertimeline weer wat te drinken te geven en te laten rusten.

Maar we dwalen af. Met onze gesmeerde kelen trekken we richting Jardin Harti, waar af en toe een dinosaurus getemd moest worden. Gelukkig lukt dat ondertussen al aardig, en liggen ze aan mijn voeten in no-time. Voor de rest, een prachtig park.

Maar we dwalen af. Eten was hetgene wij op dat moment verlangden, en waar wij naar op zoek gingen. Tip van Yves Kallaert (en ook van Lonely Planet, maar dat doet er niet toe) was El Fassia. We trekken onze wandelschoenen weer aan en marcheren nog verder noordwaarts. Te ver, blijkt plots, alwaar we besluiten de zoektocht op te geven en het restaurant voor onze neus binnenstappen en plaatsnemen op het terras voor de italiaanse haute cuisine. Geen slechte keuze, ookal was El Fassia netto de hoek.

Maar we dwalen af. De Jardin Majorelle was hetgene waarvoor wij gekomen waren. Gebouwd door Mr. Majorelle, later opgekocht door Yves Saint Laurent (die nu met alle eer gaat lopen) was onze volgende bestemming. Prachtige tuin, met speciale kleuren. Dé plek voor een portret, dachten wij, en lieten er maar meteen 2 schilderen. Ziehier uw 2 helden in dit verhaal.

Maar we dwalen af. Shoppen is was wij verlangden. We laten ons voeren en slagen er toch nog in om verloren te lopen, maar komen uiteindelijk toch uit in wat men het Walhalla van shoppen noemt: Marrakech Plaza: Een pleintje. Wat fonteinen. En wat winkels. Elke vond er wat kleren. Ik vond na 4 dagen zoeken eindelijk een nieuwe zonnebril. Om te bekomen van de prijs (5 keer zo duur als de rommel in de soeks, maar eigenlijk nog steeds goedkoop) nam ik maar wat foto’s van de ondergaande zon.

Maar we dwalen af. Avondmaal: El Fassia poging 2. Ik verklap het nu al: ook mislukt (sorry Yves). Met de taxi naar daar. Of wij gereserveerd hadden? We lopen dan maar weer nen hoek om en settlen ons in de eerste de beste keet waar voedsel op de menu staat. Pizza’s mét smaak hadden ze niet vandaag.

Maar we dwalen af. De zon was al onder. De buik min of meer gevuld. De ogen vielen toe. Daar strikken wij onze verste, langste en tevens ook goedkoopste taxirit van de dag: richting de Place (20 dirham, 2 euro dus), waar ons hotel/riad is. Hoewel we elke dag zeggen niet te veel te willen wandelen hebben we toch weer pijn aan de voeten en kruipen we, ik met iPad, zij met Samsung Galaxy Tab, het bed in voor verslag.

Maar we dwalen af. Morgen staan we vroeg op. Beloofd.